BEOGRAD, Najmanje milijardu i po evra srpski budžet gubi zbog nenaplaćenih poreza na transakcije koje se odvijaju u sferi sive ekonomije. Kroz sivu zonu godišnje prođe između četiri i pet milijardi evra, što je više od trećine ukupne godišnje razmjene roba i usluga u Srbiji.
Kad bi Srbija ubrala bar trećinu poreza od onog što sada propušta da naplati, manjka novca u državnoj kasi ne bi ni bilo. To, dakle, znači da bi bilo više novca koji bi mogao da se koristi za investicije, zdravstvo, obrazovanje, socijalna davanja.
Primjera radi, izgradnja mosta preko Ade Ciganlije, bez pristupnih saobraćajnica, koštala je oko 120 miliona evra.
To znači da bi za pare koje umjesto u državnoj kasi završavaju u nelegalnim tokovima, godišnje moglo da se izgradi više od 10 takvih mostova.
Istraživanje koje su od maja do jula 2011. godine uradili Privredna komora Srbije, USAID, Unija poslodavaca, Nacionalna alijansa za lokalni ekonomski razvoj i Američka privredna komora, ukazuje na zaključak da od uvođenja fiskalizacije 2003. godine, država nije sprovela ozbiljne mjere za ograničavanje sive ekonomije, osim sporadičnih i djelimičnih inspekcijskih kontrola.
Jedan od zaključaka upućuje i na to da je potrebno formirati centralni registar za uvezenu robu (sirovine, repromaterijal, gotovi proizvodi) preko kojeg bi bio kontrolisan ulaz robe na graničnim prelazima i distribucija do skladišta i prodajnih centara. Time bi bila onemogućena pojava robe “na ulicama”.
Obim nelegalnog poslovanja u Srbiji je sa 34 odsto u 2008. godini, porastao na 40 odsto BDP-a. Sive ekonomije, naravno, ima i u razvijenim zemljama EU, ali je njen udio prosječno 15 odsto BDP-a.
Opterećenja poslovanja i visoki porezi i doprinosi označeni su kao glavni uzrok visokog nivoa sive ekonomije i rada na crno u Srbiji.
Svaki peti anketirani, kako kažu u Uniji poslodavaca, uključen je u neki vid neformalnog rada, dok se od onih koji su formalno zaposleni svaki deseti angažuje i u zakonski “nepokrivenom” sektoru. Među nezaposlenima čak 55 odsto izvor egzistencije nalazi u radu na crno.
Procjena je da je broj ljudi angažovanih u sivoj ekonomiji između 650.000 i milion. Siva ekonomija najviše je prisutna u trgovini sa učešćem većim od 30 odsto, ugostiteljstvu i turizmu oko 30 odsto, građevinarstvu od 10 do 12 odsto i u ostalim raznovrsnim uslugama oko 15 odsto.
Nelegalna trgovina odvija se kroz različite kanale, a najviše su zastupljeni: prodaja putem oglasa, prodaja na pijacama, u neprijavljenim radnjama, na improvizovanim tezgama na ulici, ilegalnim distributivnim centrima ili prodaja na kućnom pragu. Čak 54 odsto prometa u sivoj zoni, kako navode iz USAID-a, otpada na kineske trgovine.
– Logično je da poreska služba svake države zna koliko je poreza naplatila, ali uglavnom je u domenu pretpostavke koliko je para po tom osnovu promaklo.
Oni koji posluju u sivoj zoni godišnje iz Srbije “odnesu” po nekoliko mostova – tvrdi Milan Knežević iz Asocijacije malih i srednjih preduzeća.
Ako država nastavi sa dosadašnjim odnosom prema utajivačima, porez će se, kako kaže, plaćati „na dobrovoljnoj bazi”, kao članarina u kulturno-umjetničkom društvu.
U istraživanju je razmatran i problem sankcija prema akterima sive ekonomije. Kazne, naravno, postoje za poslodavce koji zapošljavaju radnike na crno i kreću se od 400.000 do milion dinara. Radovan Ristanović, direktor Inspektorata za rad, kaže da ne zna nijedan slučaj u posljednjih pet godina da su kazne izrečene u tom iznosu. On dodaje i da se procesuira samo 20 odsto prijava koje inspekcija podnese, da se veliki broj postupaka obustavi, a da je naplativost kazni mala. Blic
Komentariši