NOVI SAD, Srbija je među deset najstarijih nacija na svijetu a svaki četvrti građanin preko 65 godina nema redovna primanja iako je radio.
Trenutno oko 300.000 starih u Srbiji nije dio penzijskog sistema mada su čitav život nešto radili.
Raspadom nekadašnje zajedničke države oni su ostali ni na nebu ni na zemlji a naknadno uspostavljen penzioni sistem nije za njih našao rješenje. Da zlo bude veće oni imaju manje od po 15 godina radnog staža pa ih i to u startu diskvalifikuje da dobiju bilo kakvu penziju.
Nadežda Satarić iz udruženja Amati, koje se bavi problemom staranja, skreće pažnju da ima starih u Srbiji koji su u nekom periodu života bili zaposleni, ali kraće od 15 godina i dodaje da su baš oni gubitnici na svim poljima.
“I oni su doprinos za rad koji im se priznaje uplaćivali na račun PIO fonda, ali im nikad nije vraćen. Zato smo i predlagali Ministarstvu rada i socijalne politike u više navrata da se, po uzoru na mnoge evropske zemlje, uvede sistem socijalnih penzija. Njih bi dobijali stariji od 75 godina koji nemaju srodnika ni mogućnosti da se sami izdržavaju”, ističe Satarić.
Pored njih 23 odsto naših građana starijih od 65 godina nema ni dana radnog staža pa tako ne mogu očekivati bilo kakvu penziju. I za njih bi, ali tek kad država za to bude imala dovoljno novca, spas bile socijalne penzije koje se dodjeljuju širom Evrope.
Uz to 220.000 poljoprivrednih penzionera ima mjesečne prinadležnosti, ali su one toliko male da traju svega nekoliko dana. Naime, oni žive sa prosječnom penzijom od 9.000 dinara što je svega petina prosječne zarade koja je, uzgred budi rečeno, već odavno postala mala da pokrije i najosnovnije troškove a o nečemu drugom da se i ne priča.
U Fondu PIO objašnjavaju da je standard penzionisanih paora daleko lošiji od ostalih penzionera. Bivši paori i najkraće koriste penziju kad do nje napokon dođu – do sada u prosjeku 12 godina, dok oni koji su otišli u invalidsku čekove primaju prosječno devet godina. Dnevnik
Komentariši